De slag om Wierden
Op 9 juli 1945 wordt er in het dorp een plaquitte onthuld ter herinnering aan het Algonquin regiment die het dorp Wierden na zware gevechten bevrijdde. Naast het monument staan van links naar rechts: Major Robert Saville, Major L.C. Taylor.
De laatste werden ingezet om over de weg liggende bomen op te ruimen, maar andermaal strandden de acties in het afweervuur. Cassidy kon tenslotte niks anders doen dan het bevel geven terug te trekken. Zijn eenheid had 31 man verloren. Weer kwam het geschut in actie, nu tegen de vijand ten oosten van het Zijkanaal bij Bornerhoek, maar de Duitsers wisten van geen wijken. De weg van Wierden naar Almelo werd door een antitank-kanon bestreken en er was geen zicht op een spoedige doorbraak. Op 6 april 1945 begonnen de Algonquins tegen de middag een grote zuiveringsactie bij Aadorp, waar de jonge parachutisten van de Herman Goering Divisie zich in de boerderijen hadden verschanst. Het War Diary van het regiment geeft bijzonderheden: ‘Een carrierpatrouille verliet Almelo en trok naar de spoorlijn in noordelijke richting. Het was haar taak een groep van ongeveer 160 Duitsers, die bezig waren met bruggen op te blazen, onschadelijk te maken. De voorste carriers werden beschoten en vlammenwerpers werden te hulp geroepen. Deze schoten zes tot acht boerderijen in brand waar twintig of meer Duitsers werden gedood en vijftien gevangen werden genomen. daarna werd deze sector met weinig weerstand gezuiverd. Om 13:30 uur ging een compagnie met tanksteun en twee boten naar voren om een bruggenhoofd te vestigen.
De vijand concentreerde zich al zijn vuurkracht op de aanvalssector en een van de pelotons verloor veertien man bij een vergeefse poging door te breken. Verscheidene tanks ontsnapten nauwelijks aan het verwoestende kanonvuur. Al onze secties, op een na, waren gedwongen zich terug te trekken. na hergroepering in Almelo gingen de Algonquins weer naar het kanaal voor een nieuwe actie’. Ook deze leverde het gewenste resultaat niet op en de Lts. Richard en Dirassar verloren hun leven. ’s Middags werd gemeld dat de vijand zich in aanzienlijke sterkte bij het kanaal samen trok. Deze informatie werd bevestigd door de plaatselijk verzetsmensen, ‘die schitterend werk doen bij het verstrekken van inlichtingen’. Om 20:15 uur werd weer een aanval ondernomen, nu met steun van mortieren en ditmaal werd het doel zonder verliezen bereikt. Op zaterdag 7 april 1945 liepen alle Canadese aanvallen vast op hevig en accuraat kanonvuur. Er zat niets anders op dat Typhoon vliegtuigen te hulp te roepen, maar ook dat leidde niet direct tot succes. Het enige pluspunt van de dag was, dat de Canadezen stand hielden. In de nacht van 7 op 8 april breidden ze hun bruggenhoofd bij de fabriek van Ten Bos enigszins uit, maar Wierden bleef vooralsnog onbereikbaar.
Tientallen Wierdenaren hadden inmiddels Wierden verlaten om elders, vooral in Vriezenveen en omgeving een goed heenkomen te zoeken. Om hen zoveel mogelijk te vrijwaren van gevaren onderweg, ging een inwoner naar de Canadezen met het verzoek om een vuurpauze. dat werd ingewilligd en zowaar staakten ook de Duitsers voor korte tijd het vuren. De groep vluchtelingen kwam veilig aan bij cafe De Mosterdpot achter de Canadese linies. Ook op zondag handhaafden de Duitsers aanvankelijk hun verzet in Wierden. Weer werden Typhoons tegen hen ingezet, ook tegen het bewuste kanon, weer werd veel schade in het dorp aangericht en weer bleef het stuk geschut onbeschadigd. Tegen het vallen van de avond maakten de vijanden aanstalten weg te trekken in de richting van Rijssen en Nijverdal. Blijkbaar vreesden ze dat langer standhouden in Wierden onvermijdelijk tot omsingeling zou leiden. In de nacht van 8 op 9 april bliezen ze inderdaad de aftocht.
Toen het licht werd zagen verbaasde Wierdenaren dat er geen Duitser meer in hun dorp te bekennen viel. Om 7:00 uur arriveerden de eerste Algonquins, weldra gevolgd door pantserwagens. Na vijf dagen en nachten van onafgebroken strijd was Wierden vrij. De Canadezen waren bijzonder te spreken over de hulp die ze bij de strijd om Aadorp en Wierden van verzetsmensen had gekregen. Enkele Bs-ers slopen enige malen door de Duitse linies en keerden met waardevolle informatie over de vijandelijke sterkte en posities terug. Herbert Michel uit Aadorp was de held van de dag toen hij moederziel alleen veertig militairen van de Hermann Goering Divisie bewoog zich aan hem over te geven. Samen met Sietze Dijkstra voerde hij hen af naar Almelo waar hij zijn gevangenen aan de Canadezen overdroeg. na de val van Wierden werd de opmars voortgezet in de richting van Rijssen en Enter. Steeds meer vijanden gaven zich over.