Blog

Dit is misschien wel een van de meest heroïsche en onwaarschijnlijke verhalen van de slag om de Ardennen. Een jonge Amerikaanse officier die in de Ardennen een guerrillastrijd tegen de Duitsers voerde. Dit is het verhaal van Eric Fisher Wood.

Eric Fisher Wood
Eric Fisher Wood, Jr. werd op 25 januari 1919 geboren als zoon van Lt. kolonel Eric Fisher Wood en de barones Vera de Ropp in Santa Barbara, Californië. Naast zijn militaire carrière was kolonel Wood een architect, een auteur, een ontdekkingsreiziger en een van de vier officieren die het Amerikaanse legioen opgericht had. Na Eric’s geboorte kreeg de familie Wood nog twee jongens, Alec en Peter en een dochter genaamd Eleanor. De oudste Wood handhaafde zijn militaire carrière en tijdens de Tweede Wereldoorlog diende brigadegeneraal Eric Wood bij de staf van generaal Eisenhower en bevond zich in Engeland in samenwerking met regeringen in ballingschap. Zij boden hulpverlening aan duizenden vluchtelingen en ontheemden.

In het midden van de jaren 1920 verhuisde de familie Wood van Californië naar West-Pennsylvania en vestigden zich in Pittsburgh op een boerderij genaamd “Journey’s End” bij Bedford Pennsylvania. Wood senior raakte nauw betrokken bij zijn architecturale bedrijf en ontwierp of co-ontwierp veel kantoor- en academische gebouwen in Pittsburgh. Eric, Jr. was ingeschreven in eersteklas voorbereidende scholen: ten eerste, de Shadyside Academy in Fox Chapel en later de Kiski School in Saltsburg PA. Daarnaast was hij ingeschreven bij de prestigieuze Valley Forge Military Academy in Wayne die zich uitstrekt over de provincies Chester en Delaware. .

Eric was een uitstekende geleerde-atleet, een uitblinker in de klas en op het voetbalveld als een linebacker. Wood werd de topleerling van de klas, zonder een lager cijfer dan 89. Een voormalige cadet beschreef Wood als; “de slimste persoon op de post en dat omvat het gehele personeel en de faculteit.” Een andere alumnus herinnerde zich dat hij eens een wachtdienst had gehad met Eric Wood en hij was verbaasd dat Wood tijdens rustige perioden in het bewakingsstation tegelijkertijd drie boeken aan het lezen was – van boek tot boek draaiend, één hoofdstuk tegelijk. Eric Wood had een diepe minachting voor hoogdravende en twijfelachtige autoriteit. Tijdens zijn eerste klas jaar in Valley Forge had Wood met anderen een complot uitgebroed om de moed van de commandant van de kadetten te testen. Ze mengden een brouwsel van olie en benzine en zetten het verzamelgebied voor een brandoefening in brand. Toen er een “vuuroproep” werd gegeven stroomden de cadetten uit de kazerne en waren de tactische officieren in de war over waar ze zich moesten verzamelen. Voor deze grap werd Wood in rang gereduceerd van Kapitein tot Soldaat. Wood keerde echter terug naar Valley Forge voor een postuniversitair studiejaar, terwijl hij zich voorbereidde op toegang tot de universiteit van Princeton en zijn rang terugkreeg als Kapitein van de befaamde paardensporteenheid, “D” -troep.

Wood kwam in de herfst van 1938 Princeton binnen. Hij speelde voetbal toen Princeton een krachtpatser was en hij gooide de speer in het atletenteam. Wood date met Margaret Wadsworth uit Wayne (PA) die aan het Bryn Mawr College was ingeschreven. Op 26 juli 1941 zijn ze beiden weggelopen van huis en zijn ze getrouwd zonder hun ouders en onderwijsinstelling hierover op de hoogte te brengen. Toentertijd verbood Princeton de studenten om te trouwen, maar de twee families kwamen samen uit de administratie en besloten de zaak tot tevredenheid van alle partijen af te sluiten. Binnen een jaar werd hun dochter Pamela Wood geboren. Met zijn taken als echtgenoot, vader en student-atleet slaagde Wood erin om cum laude zijn studie ‘International Studies’ af te sluiten en werd hij 46e in zijn klasse van 459. Wood was ook ingeschreven bij het ROTC maar op aanraden van zijn vader weigerde hij een commissie van het leger. Na het afstuderen in 1942 keerde Wood in plaats van de militaire dienst terug naar de familieboerderij in Bedford (PA). Samen met Margaret had hij de boerderij voor een bepaalde periode geëxploiteerd. In 1943 trad hij toe tot een reserve-eenheid en vanwege zijn eerdere ROTC-opleiding werd hij 2e luitenant in een artillerie-eenheid. In 1943 werd Wood tot actieve dienst opgeroepen. Hij voltooide de basiscursus voor artillerieofficieren in Fort Sill en werd vervolgens toegewezen aan het 589th Field Artillery Battalion, 106th Infantry Division voor verdere training bij Fort Jackson, SC.

Amerikaanse militairen van het 333rd Field Artillery Battalion bereiden hun 155mm M1 Houwitzer voor om ondersteuningsvuur te geven tijdens de aanval van het Amerikaanse VIII Corps in Normandië in juli 1944.

Amerikaanse militairen lopen door de dichtbeboste Ardennen op weg naar hun posities.

Inscheping naar Engeland
Margaret Wood was zwanger van hun tweede kind toen ze Eric volgde van trainingskamp naar trainingskamp. Ze ging mee van South Carolina naar Tennessee Manoeuvre Area en vervolgens naar Camp Atterbury in Indiana. De 106th Infantry Division voltooide hun training en bereidde zich voor in de vroege herfst van 1944 voor de inscheping naar Engeland. Na een korte periode van bijscholing en re-supply in Engeland werd de 106e Infanterie Division voorbereid op de oversteek van het kanaal en de reis via  Frankrijk en België naar een rustige sector van het front gelegen in de Ardennen.

De 589e verhuisde op 5 december 1944 naar het front en loste elementen van de 2nd Infantry Division af. Ze brachten de volgende week in transitie door, registreerden hun artilleriestukken en versterkten hun posities met een hoog dak van boomstammen en takken. Eric Wood wist niet dat zijn vrouw op 8 december 1944 was bevallen van Eric Fisher Wood, III; slechts acht dagen voor het Duitse tegenoffensief in de Ardennen dat in de volksmond bekend staat als de Slag om de Ardennen.

Amerikaanse krijgsgevangenen van de Amerikaanse 99th Division tijdens de eerste dagen van de slag om de Ardennen tussen 16 en 17 december 1944.

Slag om de Ardennen
De heldenmoed van Eric Wood tijdens het Duitse tegenoffensief in de Ardennen is een legende en illustreert alle idealen van het motto van Valley Forge: “Courage, Honour, Conquer.” Wood’s eenheid, Battery A, 589th Field Artillery Battalion, 106th Infantry Division opereerde op de noordwesthellingen van de Schnee-Eifel in de Ardennen bij Schönberg in België. De 106e was een onervaren eenheid die in hun veldposities was geplaatst omdat het gebied als een rustige sector werd beschouwd.

De eenheid van Wood werd geconfronteerd met een overweldigende Duitse vuurkracht in de beginfase van de Slag om de Ardennen. Zijn commanding officer werd krijgsgevangen gemaakt en Wood nam het bevel over als CO voor de artillerie batterij. Ze leverden vertragende gevechten terwijl de rest van de Amerikanen zich langzaam terugtrokken uit Schönberg. Wood was de laatste Amerikaanse officier die Schönberg verliet en zich richting  St. Vith terugtrok. De Belgische plaats St. Vith lag op 13 kilometer ten westen van Schönberg. Hij kon drie van de originele 12 artilleriestukken meenemen, deze zouden slechts enkele dagen later belangrijk zijn bij de slag om Parker’s Crossroads ten westen van St. Vith. Op hun ontsnappingsroute werd zijn 2 1/2-tons truck geconfronteerd met een Duitse tank. Wood beval zijn manschappen om uit de truck te springen voordat de tank op de truck vuurde. In de verwarring van het moment gaven verschillende mannen zich over aan de Duitsers, Wood maakt van het moment gebruik om weg te rennen. Tijdens zijn vlucht werd Wood door de Duitsers onder vuur genomen, hij ontweek het vuur door zigzaggend richting een nabijgelegen bos te rennen. Wood had het overleefd, hij was vrij maar wel alleen…

De weercondities tijdens de slag om de Ardennen waren erg slecht. Op deze foto is te zien hoe Amerikaanse militairen hun schuttersput hebben afgedekt om warm te blijven.

Guerrilla-acties
In het zwaar beboste gebied van het Ommerwald, net ten noorden van de hoofdweg, ontmoette Wood een andere Amerikaanse militair die gescheiden was van zijn eenheid. Kort hierna ontmoetten ze een Belgische houthakker die hen overdak verleende en voorzag van voedsel. Hij liet hun kleding drogen en briefde de mannen over de Duitse posities in de directe omgeving. Na een goede nachtrust verlieten ze vroeg in de ochtend het dorp, hierbij kregen ze wat voedsel mee van de houthakker. De dagen erna vormden ze een kleine groep guerrilla’s met meer Amerikaanse militairen die gescheiden waren van hun eenheden. De groep verzamelde achtergelaten wapens, rantsoenen, voorraden en uitrusting en organiseerden in kleine groepjes patrouilles. Deze  guerrilla groepjes zouden de komende weken de Duitse toevoer- en communicatielijnen op alle denkbare manieren verstoren. Belgische burgers uit het naburige dorp Meyerode verklaarden later dat zij kleine en zware vuurwapens hoorden vanuit de dichtbeboste bossen. Daarnaast hebben enkele burgers gezien dat Amerikaanse sluipschutters van de groep van Wood Duitse militairen onder vuur namen, vaak bij de kruising van wegen en paden ten zuidoosten van Meyerode en ten noorden van de weg Schonberg-St. Vith. Achter de Duitse linies voerde de groep ook sabotageacties uit. Volgens de Belgische burgers doden Lt. Wood en zijn guerrilla’s ongeveer 200 Duitse militairen en vernietigden ze verschillende Duitse voorraden. SS-generaal Sepp Dietrich was woedend over de intimiderende guerrilla-acties en verwees naar Wood en zijn kleine groep overvallers als ‘criminelen en schurken’. Generaal Dietrich gaf bevelen aan zijn SS-eenheden om ze te vinden en te doden.

Het graf van Eric F. Wood Jr.

Omsingeld bij het houthakkerspad
Uiteindelijk naderde een Duitse patrouille langs een houthakkerspad in het bos bij het dorp Meyerode en omsingelde Eric Wood. Wood vocht terug, maar werd overweldigd door de enorme aantallen Duitse militairen. Hij werd gedood in zijn wanhopige poging om gevangenneming te voorkomen. Toen Belgische boswerkers zijn lichaam op 23 januari 1945 ontdekten, lagen er zeven gedode Duitse soldaten om hem heen verspreid. Er werd geschat dat Wood en de Duitsers al ongeveer tien dagen dood waren tijdens de ontdekking. De Belgen beweren dat Eric Wood door geen enkele Duitse militair is aangeraakt of gefouilleerd, zijn identiteitslabels en meer dan 4.000 Belgische frank werd namelijk op zijn lichaam aangetroffen. Duitse soldaten doorzochten routinematig de geallieerde doden, op zoek naar handwapens, documenten en geld.

Er wordt over de datum van het overlijden van Wood getwijfeld. De officiële militaire rapporten en zijn grafsteen op de Amerikaanse militaire begraafplaats Henri-Chapelle in België geeft aan dat hij op 17 december 1945 is gesneuveld. Belgische getuigen hebben uitdrukkelijk aangegeven dat Wood en de groep Amerikaanse guerrilla’s enkele weken vanuit de bossen tegen de Duitsers hebben gevochten. De onzekerheid komt voort uit de officiële sneuvel datum van Wood. Dit is de datum waarop hij als vermist werd opgegeven door zijn eenheid. Hoewel Belgische getuigen een aantal weken daarna getuigd hebben van zijn heldendaden in en rond Meyerode, werd Wood volgens het Morning Report-beleid en de procedures van het leger officieel door het Ministerie van Oorlog geregistreerd als zijnde overleden op 17 december 1944.

Herdenkingskruis voor Lt. Eric Fisher Wood
Voor zijn heldhaftige acties op 16 december 1944 en daarna ontving Lt. Eric Fisher Wood jr. Postuum het Distinguished Service Cross, de Silver Star, de Bronze Star en het Purple Heart. Hij kreeg ook het Belgische Croix de Guerre, het Belgisch Ridderkruis en de Orde van Leopold I met gouden palm. De vader van Wood beweerde dat Eric Wood de enige Amerikaanse soldaat in de Tweede Wereldoorlog was die deze prestigieuze onderscheiding van de Belgische regering ontving. Het Belgische citaat bevatte deze woorden: “Hij stierf met zijn wapen in de hand. Hij had geleefd als een uitstekend voorbeeld van durf, vasthoudendheid en heldendom, niet alleen voor het Amerikaanse leger maar ook voor de Belgische bevolking van de regio”. Naast deze prestigieuze medailles, werd Eric Wood genomineerd voor de Medal of Honor. Hij kwam echter niet in aanmerking voor deze medaille omdat er geen Amerikaanse getuigen overbleven waren om zijn acties na 17 december 1944 te bevestigen. Er waren echter ook andere getuigen: de burgers van Meyerode. Door de Belgische burgers van Meyerode werd er een herdenkingskruis geplaatst langs het houthakkerspad in het bosrijke gebied waar Wood sneuvelde. Het kruis werd later vervangen door de vader van Wood met een permanent monument. De mensen in het gebied van Meyerode eren Eric Wood nog steeds door verse bloemen aan de voet van het monument te plaatsen.

Diep verscholen in het Ommerscheider Wald staat een eenvoudig monument gemaakt door de inwoners van het dorpje Meyerode, ter herinnering aan Eric Fisher Wood.

De heroïsche en grotendeels onbezongen moed van Eric Fisher Wood, Jr. is samengevat in de welsprekende woorden van La Roche

True bravery is shown by performing, without witness,
What one might be capable of doing before all the world.

Terug naar touroverzicht

Een gewaagde held uit de Tweede Wereldoorlog die 42 Duitse soldaten krijgsgevangen heeft genomen met zijn vertrouwde Schotse zwaard is gerangschikt als een van ’s werelds grootste avonturiers. 

Boek Norwegian Royal Explorers Club 
Luitenant-kolonel John Malcolm ‘Mad Jack‘ Churchill wordt genoemd in een boek die is samengesteld door de Norwegian Royal Explorers Club, zij eren met het boek de beste ontdekkingsreizigers en avonturiers aller tijden. Hij staat bekend om zijn moedige heldendaden, waaronder het doden van een Duitse militair met een pijl en boog. Daarnaast redde hij 500 mensen in Jeruzalem van een zekere dood en nam hij Duitse soldaten krijgsgevangen met zijn Claybeg-zwaard, een kleinere versie van een Claymore.

Jack Churchill geeft Amerikaanse militairen training

Als iemand naar het zwaard vroeg, zei hij: ‘Naar mijn mening is elke officier die zonder zijn zwaard in actie komt, verkeerd gekleed.’ Luitenant-kolonel Churchill ging regelmatig met zijn Claybeg-zwaard, een stel doedelzakken en een handboog de strijd aan.

Wereldkampioenschap boogschieten.

Geboren in Surrey in 1906 studeerde hij af aan de Koninklijke Militaire Academie in Sandhurst en sloot zich aan bij het 2e Bataljon van het Manchester Regiment in 1926. Tijdens zijn glorieuze carrière kreeg hij twee Distinguished Service Orders en het Military Cross. Churchill ‘Mad Jack‘ dode een Duitse officier met een pijl en boog in het Franse dorp l’Epinette tijdens de gevechten in 1940. Hiermee was hij ook de laatste soldaat die is gecrediteerd met het doden van iemand met een pijl en boog tijdens een oorlogssituatie. Naast zijn pijl en boog gebruikte luitenant-kolonel Churchill zijn doedelzak om het moreel van zijn troepen te verhogen en die van de vijand te verlagen.

Heldendaden
Churchill lanceerde een spetterende vertolking van de March of the Cameron Men voordat hij in 1941 ingezet werd bij Operation Archery in Vaagso, Noorwegen. Tijdens deze operatie liep hij verwondingen op, na zijn herstel leidde hij de troepen door Sicilië en vervolgens bij de landingen in Salerno. In Salerno maakte hij met behulp van een koperaal, mortierpeloton en zijn zwaard 42 Duitsers krijgsgevangen. Tijdens een latere opdracht in Joegoslavië in 1944 werden ze door een Duitse tegenaanval krijgsgevangen gemaakt en naar het beruchte concentratiekamp Sachsenhausen gestuurd.

Jack Churchill (links) speelt na de oorlog op zijn doedelzak tijdens een herdenking.

Luitenant kolonel Churchill wist uiteindelijk te ontsnappen maar werd opnieuw gevangen genomen en naar een krijgsgevangenkamp in Oostenrijk gestuurd. Na een tweede keer te zijn ontsnapt wandelde Churchill 150 kilometer naar Verona in Italië waar hij een Amerikaanse colonne tegenkwam die hem oppikte en naar Engeland stuurde. Ondanks deze verbazingwekkende avonturen vertelde ‘Mad Jack’ weinig over zijn avonturen. Churchill stierf in 1996 op 86-jarige leeftijd. Zijn 75-jarige zoon Malcolm Churchill uit Surrey verteld: Hij schepte helemaal niet op over zijn avonturen, maar hij vertelde het iedereen die erom vroeg, vooral ‘ s avonds bij een paar glazen wijn.

De burgerinspanningen van ‘Mad Jack’ zijn bijna net zo indrukwekkend als zijn oorlogsprestaties. Hij vertegenwoordigde Groot-Brittannië tijdens de Wereldkampioenschappen boogschieten in 1939, werkte als professionele doedelzakspeler, speelde rollen in films zoals Ivanhoe en The Thief of Baghdad en werd herdacht in een stripverhaal. Zijn prestaties omvatten ook het motorrijden door heel Birma en het redden van 500 Joodse artsen en patiënten tijdens het Hadassahs-Bloedbad in 1948.

Terug naar touroverzicht

Luitenant James Doohan werd op D-Day in zijn hand en borst geschoten. Een zilveren sigarettenkoker hield de kogel bij zijn borst tegen, maar door het schot in zijn hand verloor hij een vinger. Doohan werd later bekend als de acteur die Scottie speelde in Star Trek. Tijdens de opnames voor de series probeerde hij altijd zijn verminkte hand te verbergen.

James Doohan met het uniform van de Royal Canadian Artillery (3e Canadese Infanteriedivisie)

James Doohan
James Doohan werd als eerste generatie Canadees geboren in Vancouver. Hij was het vierde kind van William en Sarah Doohan. Na de Brits-Ierse oorlog waren zij uit Ierland geëmigreerd. Later verhuisde de familie naar Sarnia in Ontario. Doohan volgde in Ontario een opleiding aan de SCITS (Sarnia Collegiate Institute and Technical School). Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog meldde Doohan zich vrijwillig aan bij de Royal Canadian Artillery, 14th (Midland) Field Battery van de 2e Canadese Infanterie Divisie. De 19-jarige Doohan deed het tijdens de training zo goed dat hij een luitenant werd bij het 14e Field Artillery Regiment van de 3e Canadese infanteriedivisie. In 1940 werd hij voor de vervolgtraining naar Engeland gestuurd.

Canadese troepen landen vanuit de LCI L 299 op de stranden van Bernières – Juno Beach.

Juno Beach
Voor de invasie tijdens D-DAY op 6 juni 1944 kregen de Britten, Amerikanen en Canadezen elke een deel van de Franse stranden van Normandie toegewezen. De Canadezen kregen het gebied vanaf het dorp Courseulles tot Saint-Aubin-sur-Mer aangewezen. Deze sector kreeg de codenaam Juno Beach. De divisie van Doohan moest de weg van Cean naar Bayeux beveiligen en het vliegveld bij Carpiquet ten westen van Cean innemen. Het zou voor de divisie niet gemakkelijk worden. Tegenover de Canadezen stonden twee bataljons van de Duitse 716e Infanteriedivisie. Rondom Cean hadden zich ook troepen van de Duitse 21e Pantserdivisie ingegraven. Als voorzorgsmaatregelen hadden de Duitsers op de stranden obstakels en mijnen aangebracht. Toch hadden de geallieerden de invasie nauwkeurig voorbereid aan de hand van luchtfoto’s en verkenningen. Hierbij waren de strandobstakels en mijnen ook nauw in kaart gebracht. Op de avond voor de invasie zouden de geallieerden de Duitse stellingen bombarderen en uitschakelen. Volgens de inlichtingen zouden de Canadezen niet zichtbaar zijn bij een landing voor zonsopgang. Uiteindelijk liep de operatie niet zoals gepland.

Canadese militairen landen op de stranden bij Juno Beach.

D-DAY 6 juni 1944
Het bombardement op de Duitse stellingen was niet zo effectief als de geallieerden hadden gehoopt. Dit had mede te maken met slecht weer en slecht zicht, de piloten konden hierdoor hun doelen niet effectief bombarderen. De Duitse kustverdediging hij Juno Beach was bijna ongeschonden. Daarbij werden de landingen vertraagd door ruig weer en hoge golven. Hierdoor werden de landingen uitgevoerd tot na de zonsopgang, uiteindelijk konden de Canadezen dan ook geen gebruik meer maken van de dekking van de duisternis. Op zee voelde Doohan zich erg misselijk, maar dit lag niet aan de spanning voor de invasie en wat er stond te gebeuren. Later vertelde hij de Associated Press: “We waren meer bang om te verdrinken dan dat we het waren voor de Duitsers”. De eerste Canadezen bereikten Juno Beach om 7.35 uur en werden door de Duitse kustverdediging flink onder vuur genomen. Gelukkig had de HMS Ajax voor de landingen de Duitse stellingen op Juno Beach onder vuur genomen en meer schade toegebracht aan de kustverdediging dan het bombardement. Na twee uur hadden  de Canadezen de meeste Duitse stellingen uitgeschakeld op Juno Beach. Doohan leidde zijn mannen over het strand en had enorm veel geluk. Ondanks de vele antitankmijnen op het strand werden ze niet door de mannen geactiveerd, de mannen waren niet zwaar genoeg om de mijnen te activeren. Terwijl de eenheid van Doohan landinwaarts trok slaagde hij er in om twee Duitse sluipschutters uit te schakelen.

James Doohan raakt gewond
Tegen de middag van 6 juni 1944 hadden ze hun posities veiliggesteld. Ze konden na de zware gevechten eerst rusten. Ze hadden bij de invasie enorm veel verliezen geleden. Toch was de rust van korte duur. Er ontstonden op het strand enorme verkeersopstoppingen waardoor de versterkingen niet op tijd arriveerden. Het gevaar was dat ze elkaar zouden beschieten bij het invallen van de duisternis, wat uiteindelijk ook gebeurde. Niet alleen op Juno Beach, maar ook op andere landingsplaatsen in Normandie. Op 6 juni rond 23:20 doofde Doohan zijn sigaret en stopte hij zijn zilveren sigarettenkoker terug in zijn borstzak. De sigarettenkoker was door zijn broer gegeven als geluksbrenger, uiteindelijk een goede zaak… Ongeveer tien minuten later loopt Doohan terug naar de commandopost, onderweg wordt hij zes keer beschoten door een Bren Gun. De eerste kogels raken zijn been, daarna zijn borst en de laatste kogel snijdt zijn middelvinger door. Het was geen Duitse sluipschutter. Hij was neergeschoten door een nerveuze, opgewekte Canadese schildwacht. Gelukkig stopte de zilveren sigarettenkoker de kogel bij zijn borst. Doohan grapte later dat het de enige keer was dat het roken zijn leven redde.

James Doohan; Van D-DAY tot acteur in de bekende ‘Star Trek’ series

Montgomery “Scotty” Scott
Na zijn herstel leerde hij om een Taylorcraft Auster Mark IV-vliegtuig te vliegen voor het 666 (AOP) Squadron. Tegen die tijd was hij een officier bij de Royal Canadian Artillery en ondersteunde hij de 1st Army Group Royal Artillery bij RAF Andover in Hampshire. Aan het begin van 1945 vloog hij met zijn vliegtuig tussen twee telegraafpalen door om te bewijzen dat het mogelijk was. Hierdoor kwam hij in de problemen en werd hij gekscherend “craziest pilot in the Canadian Air Force” genoemd. Na de oorlog was Doohan teleurgesteld in de kwaliteit van de dramatische hoorspelen op de radio. Denkend dat hij het beter kon, besloot hij acteur te worden. Hij begon ermee zijn Shakespeare op te halen en verscheen voor het eerst op de radio op 12 januari 1946 bij CBC. Hij volgde een cursus toneelspelen in Toronto en won later een tweejarige beurs aan de Neighborhood Playhouse in New York; tot zijn klasgenoten hier behoorden Leslie Nielsen, Tony Randall en Richard Boone. Gedurende een aantal jaren pendelde hij voor zijn werk op en neer tussen Toronto en New York. In deze periode verscheen Doohan in ruim 4000 radioprogramma’s en 400 maal op de televisie, en ontwikkelde zich tot een populaire karakterspeler met een reputatie voor grote verscheidenheid. Hij verscheen onder meer in The Twilight Zone, The Outer Limits en Fantasy Island. Het was echter in 1965 dat hij erg bekend werd toen hij de rol van Montgomery “Scotty” Scott in Star Trek speelde. Naast de rol van hoofdingenieur voor de Starship Enterprise, hielp Doohan ook met het ontwikkelen van de Klingon- en Vulcan-talen.

As in de ruimte geschoten
Hij werd zo iconisch dat fans hem crediteerden met hun interesse in technische, astronomische en andere technische gebieden. Onder hen was de astronaut Neil Armstrong, die Doohan in 2004 persoonlijk bedankte. Doohan overleed in 2005 op 85-jarige leeftijd. Op zijn eigen verzoek werd zijn as in de ruimte geschoten, geheel in de stijl van datgene wat hem groot had gemaakt. De raket met de as van Doohan en een aantal anderen raakte echter na de lancering op 28 april 2007 spoorloos, en werd pas op 13 mei daaropvolgend weer gelokaliseerd in een ruig berggebied in New Mexico. De stoffelijke overschotten van James Doohan werden op 22 mei 2012 om 3:44 ’s ochtends alsnog succesvol de ruimte in gelanceerd. Zijn as werd (toepasselijk) door het eerste commerciële ruimteschip afgeleverd.

Terug naar touroverzicht

De Canadese Sherman tank ‘Bomb‘, landde tijdens D-day met het  27th Armoured Regiment (The Sherbrooke Fusilier Regiment) op Juno Beach en vocht zich een weg door Noord-West Europa tot VE-day op 8 mei 1945. Het was de enige Canadese tank die non-stop in actie was van 6 juni 1944 tot 8 mei 1945. Tegenwoordig staat de Sherman tank als een monument bij William Street Armoury in Sherbrooke, Quebec.

De Sherman tank ‘Bomb’
De Sherman tank ‘Bomb‘ werd gebouwd bij de General Fisher’s Tank Arsenal in Flint, Michigan als een M4A2 Sherman Tank met het serienummer 8007. De Sherman tank was het 898e voertuig dat werd gebouwd in het arsenaal. De tank werd verscheept naar Engeland en daar kreeg de tank het War Department nummer T-152656 toegewezen. De tank werd ingedeeld bij het B- Squadron van de Sherbrooke Fusiliers. De Sherman tanks vervingen de oudere trainingstanks van het regiment, dit ter voorbereiding op de invasie van Frankrijk als onderdeel van de 2e Canadese Pantserbrigade. De tanks van het B-Squadron kregen allemaal namen die begonnen met een ‘B’, zoals Barbara en Be Good. De naam Bomb is afgeleid van het embleem van de fusiliers. De bemanning werd geleid door de commandant sergeant Harold Futter. De chauffeur was Lance-Corporal Rudy Moreault met bijrijder Trooper “Red” Fletcher. De schutter was Trooper A.W. Rudolph en Trooper J.W. (Tiny) Hall was de lader.

De landing op Juno beach
De Sherman tank ‘Bomb‘ landde op Juno Beach bij Bernières-sur-Mer op 6 juni 1944 met het Sherbrooke Fusilier Regiment. De tank werd na de landing onmiddellijk ingezet bij de gevechten in Authie en Buron. Tijdens de eerste twee dagen verloren de Fusiliers 41 tanks. Hierna volgden nog zwaardere tankgevechten in Normandië toen Duitse pantsereenheden en SS-eenheden probeerden het geallieerde bruggenhoofd te vernietigen. Dit terwijl de geallieerden probeerden uit te breken. De tank ‘Bomb‘ was actief betrokken tijdens de gevechtsacties rondom Caen, bij de heftige gevechten bij de Bourguébus-bergrug en het veroveren en opruimen van de stad Falaise. De tank kreeg vanaf 6 juni 1944 de roepnaam 22, maar in juli werden de tanktroepen van het regiment gereorganiseerd en werd Bomb een troop commandotank met de roepnaam 21. Dit nummer werd op de koepel van de tank geschilderd. Na de geallieerde uitbraak in Normandië trok Bomb 4000 kilometer (2.500 mijl) door Noordwest-Europa om Noord-Frankrijk, België en Nederland te bevrijden.

Een Sherman tank van de Sherbrooke Fusiliers Regiment in Caen op 11 July 1944.

Van D-day tot VE-day
De bevelhebber Sergeant Futter en Trooper en chauffeur Red Fletcher raakten in juli 1944 in Normandië gewond door granaatscherven en werden vervangen door luitenant Paul Ayriss en Trooper Ken Gerow. Een maand later verving luitenant J.W. Neill luitenant Ayriss als bevelhebber van de tank. In Nederland nam Walter White uit West Gore, Nova Scotia de leiding over de tank en leidde het B-Squadron vanuit de Sherman tank Bomb. Na de gevechten in het Hochwald (Duitsland) leidde White een verkenning naar de oevers van de Rijn. De Fusiliers improviseerden een amfibisch vermogen door alle openingen in de tanks af te sluiten en ze te omhullen met persluchtslangen om drijfvermogen te bereiken. Duitse eenheden aan de andere kant van de Rijn werden verrast toen de tanks plotseling achter hen verschenen. Luitenant White raakte een paar weken later gewond door granaatscherven tijdens de gevechten in Deventer. Luitenant Ernest Mingo uit Tatamagouche, Nova Scotia nam het commando over van luitenant White.

Sherman tank “Bomb” op 6 juni 1945.

De Canadese regimenten en tanks liquideerden de Duitse stellingen langs het IJsselmeer en trokken via Noord-Nederland Duitsland binnen. In de laatste dagen van de oorlog hielp de Sherman tank Bomb mee om fanatieke Duitse tegenaanvallen af te slaan. De velden voor de tanks van de Fusiliers waren hierna bedekt met de lichamen van gedode Duitse militairen. In het grensstadje Emden kreeg luitenant Mingo via de tankradio te horen: “Unload, clear guns, the war is over.” Na VE-day had de Sherman tank tijdens de gevechten ongeveer 8000 schoten gelost. De tank werd twee keer geraakt door vijandelijke granaten, maar de schade werd zelf door de bemanning hersteld zodat de tank weer snel aan de gevechtsacties kon deelnemen. Bomb was een van de weinige Canadese tanks die zonder onderbreking van D-day tot VE-day in actie was. De tank Bomb en de bemanningsleden Rudolph, Moreault en Hall waren het onderwerp van de korte documentaire: “The Green Fields Beyond” die in 1945 werd gemaakt door de Canadian Army Film and Photo Unit.

Monument bij het William Street Armory
De Sherman tank ‘Bomb‘ werd gered van een Belgische schroothoop om hierna naar Canada te worden verscheept. De tank was te zien in het Champs de Mars-park in Sherbrooke, Quebec en werd later verplaatst naar de voortuin van de William Street Armory. De Armory was de basis van het Sherbrooke-regiment, een van de twee militie-eenheden die het 27e Pantserregiment hadden gemobiliseerd. Nadat het Sherbrooke Regiment en de 7e en 11e Hussars in 1964 werden samengevoegd werd de tank en het monument onderhouden door de Sherbrooke Hussars. De laatste bevelhebber Ernest Mingo uit Nova Scotia bracht na de oorlog jaarlijks een bezoek aan de Sherman tank en het regiment in Sherbrooke. Nederlandse families waren erg dankbaar voor de rol van de tank tijdens de bevrijding van Nederland. Jaarlijks werden er door de Nederlandse families tulpenbollen gestuurd naar Mingo en Walter White in Nova Scotia. De tank werd in 2011 gerestaureerd en teruggebracht naar zijn oorspronkelijke staat, na de restauratie zijn er verschillende plaquettes aan het monument toegevoegd die het verhaal vertellen van de service van de tank en het regiment The Sherbrooke Fusilier Regiment.

Sherman tank “Bomb” staat als monument voor de William Street Armory.

Terug naar touroverzicht

De film ‘Saving Private Ryan’ uit 1998 is een van de beste oorlogsfilms aller tijden. Hoewel een groot deel van de film fictief is, is het uitgangspunt van de missie van Capt. Miller gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dit is het verhaal van de broers Edward, Preston, Robert en Frederick Niland van Tonawanda uit New York.

De broers Niland
De twee middelste broers, Preston en Robert, hadden zich vóór het begin van de oorlog aangemeld bij het leger. Nadat Amerika de oorlog verklaarde aan Duitsland meldde de oudste broer Edward en de jongste broer Frederick, bekend als Fritz bij zijn vrienden, zich in 1942 vrijwillig aan bij het leger. Vanwege de tragedie van de Sullivan-broers aan boord van de USS Juneau eerder dat jaar, werden de broers opgesplitst en naar verschillende eenheden rond het leger gestuurd. Met de rang van Technical Sergeant werd Edward een piloot van een B-25 Mitchell-bommenwerper die vloog in Burma, India en China. Preston kwam in dienst van de infanterie en werd toegewezen aan de C-Company, 22nd Infantry Regiment, 4th Infantry Division. Robert en Fritz werden beiden parachutisten. Robert diende bij de D-Company, 505th Parachute Infantry Regiment, 82nd Airborne Division en Fritz werd lid van het H1, 501st Parachute Infantry Regiment van de 101st Airborne Division.

Matt Damon in “Saving Private Ryan.” (Foto via Dreamworks and Paramount Pictures)

De invasie in juni 1944
Alsof het lot ermee speelde, moesten de drie broers zich in 1944 voorbereiden op de invasie van Noord-West Europa. Voordat de broers werden ingezet tijdens de ‘Great Crusade’ werd Edward echter ergens boven Birma met zijn vliegtuig neergeschoten. Hij stond vermeld als Missing in Action, maar men ging er vanuit dat hij gesneuveld was, vooral als hij in de handen van de Japanners was gevallen. In de vroege ochtenduren van 6 juni 1944 voegden Robert en Fritz zich bij meer dan 23.000 geallieerde parachutisten om de wegen die vanaf het strand Utah landinwaarts liepen te veroveren zodat de eenheden die zouden landen het binnenland konden intrekken. De bedoeling was om zo veel mogelijk de Duitse kustverdediging te vernietigen. Dit doel werd echter met moeite gehaald, omdat de parachutisten verspreid en ongeorganiseerd gedropt werden. Hoewel Fritz’s zijn eenheid, 3rd Battalion, 501st PIR, als de divisiereserve moest dienen, kwamen ze na de ongeorganiseerde droppings in ad-hocgroepen in actie. Deze groepen waren in staat vitale wegen, bruggen en sluizen veilig te stellen waardoor de 4e Amerikaanse Infanteriedivisie en Niland’s broer Preston later die dag Utah beach veilig konden verlaten. Ondertussen was Robert Niland buiten Ste. Mere-Eglise met de rest van de 505e als onderdeel van Mission Boston in actie. Nadat het 3e Bataljon het stadje vroeg in de ochtend had kunnen veroveren, sloot het 2nd Battalion zich aan om een verdedigingsperimeter te vormen. Toen een sterke Duitse tegenaanval uit het zuiden kwam, bleven Robert Niland en de rest van het 3e peloton van de D-Company achter om de noordelijke toegangswegen naar de stad in een klein dorpje genaamd Neuville te bewaken.

Het noodlot slaat toe
Toen twee Duitse compagnieën de aanval op hun positie inzetten, vochten ze hardnekkig om deze af te slaan. Toen de positie onhoudbaar werd, bood Robert Niland samen met twee andere parachutisten aan om achter te blijven en het terugtrekken van het peloton naar St-mere-Eglise te dekken. Terwijl hij een machinegeweer bemande tijdens de Duitse aanval werd Robert Niland gedood. De andere twee parachutisten overleefden de aanval. Diezelfde ochtend leidde luitenant Preston Niland zijn mannen naar het strand van Utah als onderdeel van de invasie in Normandië. Hoewel de slachtoffers op het strand relatief licht waren voor de mannen van de 4th Infantry Division, zouden de gevechten later veel zwaarder zijn. Ondanks dat ze het strand van Utah hadden verlaten, moesten de mannen van de 4e Infanterie Divisie nog steeds verschillende Duitse artilleriebatterijen van de Atlantikwall uitschakelen. Luitenant Preston Niland en zijn mannen kregen de opdracht om de Duitse Crisbecq batterij uit te schakelen. Deze batterij had de destroyer USS Corry al tot zinken had gebracht. Op 7 juni 1944 zette Niland en zijn mannen de aanval in op de Duitse batterij. Tijdens de zware gevechten wordt Niland dodelijk gewond. De rest van zijn eenheid moet zich terugtrekken. De batterij zou pas enkele dagen later ingenomen worden door eenheden van de 9th Infantry Division. De ouders van de gebroeders Niland ontvingen de drie meldingen over de broers binnen een zeer korte tijd. Fritz was zich niet bewust van het lot van zijn broers.

Amerikaanse soldaten van de 8th Infanterie Regiment, 4th Infanterie Divisie op het strand van Utach Beach (Foto: Army Signal Corps)

Fritz Niland gaat naar huis
Toen het Ministerie van Oorlog bericht kreeg over de tragedie, werden er orders uitgestuurd om Fritz Niland terug te brengen naar de Verenigde Staten. Deze taak kreeg de Chaplain en pater Francis Sampson. Sampson vond Fritz, die ondertussen op zoek was naar zijn broer Robert Niland en begon het papierwerk te regelen om hem naar huis te sturen. Fritz keerde in 1944 terug naar de Verenigde Staten, hij diende voor de rest van de oorlog als een MP in New York. In mei 1945 kreeg de familie Nilands vrij onverwacht nieuws. Edward werd levend gevonden in een Burmees krijgsgevangenenkamp toen het werd bevrijd door Britse troepen. Hij had de crash van zijn vliegtuig overleefd en verbleef hierna enkele dagen in de jungle en werd hierna door de Japanners krijgsgevangen gemaakt. Tijdens zijn gevangenschap was hij aanzienlijk afgevallen en hij keerde uiteindelijk terug naar New York. De andere twee broers Preston en Robert Niland liggen zij aan zij begraven op de Amerikaanse begraafplaats in Colleville-sur-Mer.

De broers Preston and Robert Niland liggen zij aan zij op de Normandy American Cemetery Colleville-sur-Mer.. (Foto’s via Wikipedia user Nilington)

Terug naar touroverzicht