De foto die nooit aankwam…

This post is also available in: English

Ik kocht afgelopen week een oude zwart-witfoto via Marktplaats. Op het eerste gezicht leek het een willekeurig portret van een Canadese militair uit de Tweede Wereldoorlog. Een jong gezicht, strak poserend in battledress, baret op het hoofd.

Maar toen ik de foto omdraaide, las ik het volgende:

Cpl. R.A. Seguin, H/41242, D Coy, Royal Winnipeg Rifles, B.W.E.F. – Mr. R.G. Seguin, 611 Montreal Rd., Cornwall, Ontario, Canada. Wat begon als een toevallige aankoop, bleek het begin van een indrukwekkende zoektocht. Achter dit portret schuilde het verhaal van Corporal Raymond Aureal Seguin, een jonge Canadees die zijn foto nooit meer naar huis zou sturen.

Raymond Aureal Seguin
Wat begon als een toevallige aankoop, bleek het begin van een indrukwekkende zoektocht. Achter dit portret schuilde het verhaal van Corporal Raymond Aureal Seguin, een jonge Canadees die zijn foto nooit meer naar huis zou sturen. Raymond Aureal Seguin werd geboren op 17 oktober 1921 in Alfred, Ontario. Hij was de derde van zes kinderen in een Frans-Canadees gezin. Zijn vader, Honore Seguin, overleed al in 1935, waardoor zijn moeder Blanche Clément er alleen voor kwam te staan. Raymond groeide op in armoedige omstandigheden, maar stond bekend als leergierig en handig. Na de lagere school werkte hij in een kaasfabriek en later in een suikerraffinaderij in Alberta. Hij had een liefde voor techniek en sleutelde graag aan motoren. In zijn vrije tijd hield hij van schaatsen en zwemmen. Het gezin had het zwaar, en Raymond voelde de verantwoordelijkheid om bij te dragen aan het inkomen.

De foto van Corporal Raymond Aureal Seguin met het adres van zijn moeder op achterkant.

Toen Canada in 1939 de oorlog verklaarde, duurde het niet lang voordat Raymond zich meldde. Op 26 juni 1940 tekende hij in Brandon, Manitoba, bij de Royal Winnipeg Rifles. Zijn motivatie schreef hij bondig op het aanmeldingsformulier: “To hold what we have.”  Zijn opleiding volgde hij in Winnipeg, Shilo en Debert. In 1941 vertrok hij naar Engeland, waar hij zich bekwaamde als chauffeur en monteur. Hij toonde zich een bekwaam soldaat en werd in 1943 bevorderd tot Corporal. Op 9 juni 1944, drie dagen na D-Day, landde hij met zijn eenheid in Normandië. De Royal Winnipeg Rifles hadden op 6 juni al zware verliezen geleden bij de landing op Juno Beach. Seguin maakte deel uit van de versterkingen die de rangen aanvulden. Hij vocht mee in de campagnes door Normandië, Frankrijk, België en Nederland, en drong in de winter van 1944–1945 Duitsland binnen.

Operation Veritable
Begin februari 1945 startte Operatie Veritable, de grote geallieerde aanval vanuit het Reichswald richting de Rijn. De Royal Winnipeg Rifles, onderdeel van de 7th Canadian Infantry Brigade, kregen de taak om de weg naar Calcar te openen. Hun route liep langs Moyland Wood, een dicht bebost gebied tussen Bedburg en Moyland. Hier hadden Duitse parachutisten en Panzergrenadiers zich ingegraven. Het terrein was zwaar: drassige akkers, vernielde wegen, bossen waarin mortiervuur in de boomtoppen ontplofte en een vijand die verbeten standhield. De Britse 15th (Scottish) Division had al dagenlang geprobeerd de Duitsers te verdrijven, maar was uitgeput en had zware verliezen geleden. Op 15 februari nam de 3rd Canadian Division de sector over. De volgende dag, 16 februari, gingen de Royal Winnipeg Rifles in de aanval.

Het War Diary van het bataljon beschrijft de aanval:
De compagnieën verzamelden zich in de vroege ochtend en werden in Kangaroos – gepantserde carriers – over open terrein naar voren gebracht. Onderweg lagen ze onder zwaar artillerie- en raketvuur, maar de bepantsering bood bescherming. Toen de Winnipegs vlak voor hun doelen afstegen en te voet de aanval inzetten, werden ze getroffen door hevig vuur. Rond 17.00 uur waren de doelen ingenomen: A, B en D Company bezetten hun posities ten zuiden van Moyland, terwijl C Company als eerste door de linies brak. Er werden ongeveer 240 Duitse krijgsgevangenen gemaakt. Maar de prijs was hoog: “Casualties were heavy during the final assaults.” In die laatste aanval sneuvelde Corporal Raymond Seguin. Hij was 23 jaar oud..

De dood van Raymond Aureal Seguin
Zijn dood werd aan zijn moeder in Cornwall meegedeeld via een telegram. Later schreef zij in een brief aan de overheid:

“I shall never be able to get over his loss. If he had come back, I would have lived happily with him, his brothers and little cripple sister, in spite of our poverty.”

Een brief van moeder Blanche Seguin aan het Departement van Pensioenen in Ottawa. © Library and Archives Canada

Haar woorden getuigen van de diepe leegte die zijn dood veroorzaakte. Raymond was voor haar niet alleen een zoon, maar ook de belofte van steun en een betere toekomst. Aanvankelijk werd Seguin begraven in een veldgraf bij Calcar. Later volgde herbegraving op het Groesbeek Canadian War Cemetery in Nederland, graf XXV.E.1. Op zijn grafsteen liet zijn moeder de woorden plaatsen:

“Mère inconsolable te révère au ciel”
(“Ontroostbare moeder eert je in de hemel”).

Zijn medailles – de 1939–45 Star, France and Germany Star, Defence Medal, Canadian Volunteer Service Medal met clasp en de War Medal – werden postuum aan zijn familie uitgereikt. De foto die ik via Marktplaats vond, is waarschijnlijk in Engeland genomen. Raymond noteerde op de achterkant zorgvuldig zijn gegevens en het adres van zijn moeder. Misschien was het bedoeld om naar haar toe te sturen, als teken dat het goed met hem ging. Maar de foto werd nooit gepost. In plaats daarvan bleef hij achter, ergens in Europa, en dook hij decennia later op in een Nederlandse huiskamer. Vanaf nu vertelt het portret meer dan alleen het beeld van een jonge soldaat. Het is een tastbare herinnering aan een leven dat abrupt eindigde in de bossen van Moyland – een van de bloedigste gevechten van de Canadese 3rd Division. Het gevecht om Moyland Wood duurde nog vijf dagen en kostte de 7th Brigade in totaal 485 slachtoffers, waarvan 183 bij de Royal Winnipeg Rifles. Pas op 21 februari waren de bossen volledig gezuiverd en kon de weg naar Calcar worden geopend. Voor de Canadezen was het “the worst experience they had endured since the campaign began.” Voor de familie Seguin betekende het het verlies van een zoon en broer – een wond die nooit heelde.

Canadese militairen van het Regina Rifle Regiment bereiden zich voor op de aanval op Moyland Wood bij Calcar op 16 februari 1945. © Library and Archives Canada

Bronnen:

• War Diary Royal Winnipeg Rifles February 1945, Library and Archives Canada/ Roel Dekkers
• Official history of the Canadian Army in the Second World War. Volume III, : The victory campaign : the operations in North-West Europe, 1944-1945 / By C.P. Stacey.
• File Corporal Raymond Aureal Seguin, Library and Archives Canada
• Forgotten Victory: First Canadian Army and the Cruel Winter of 1944-45, Mark Zuehlke